VII/VIII w. – po śmierci księcia Kraka, przypuszczalnie władcy potężnego plemienia Wiślan, któremu Smok Wawelski zatruł życie (z wzajemnością), krakowianie usypali mu słynny kurhan, zwany Kopcem Krakusa.
Połowa X w. – byle opóźnić zjednoczenie Polski i zrobić na złość Mieszkowi I, Czesi podbili plemię Wiślan, przez co skazali ich na mało poważne miano Małopolan.
Koniec X w. – książę Mieszko I odebrał kraj Wiślan Czechom i wcielił go do reszty Polski, złośliwie nazywając Małopolską, czyli młodszą Polską (starszą była jego rodzinna Wielkopolska), bo nie lubił swego dorosłego już syna Bolesława Chrobrego (późniejszego pierwszego króla polskiego), którego pozbył się z domu (Gniezna) osadzając w Krakowie.
1039 r. – książę Kazimierz Odnowiciel nareszcie naprawił błąd przodków i przeniósł do Krakowa stolicę Polski (z Gniezna, zniszczonego podczas czeskiego najazdu).
1257 r. – książę krakowski Bolesław Wstydliwy wprowadził stolicę Polski do Europy (choć zaszczyt ten raczej przysługuje jego następcy, Leszkowi Czarnemu), zezwalając na tzw. lokację Krakowa; do tej pory pobudowany byle jak Kraków zyskał odtąd porządny wygląd (solidna, niemiecka robota) – w środku miasta powstał ogromny, kwadratowy Rynek, od którego biegły proste ulice.
1285 r. – książę krakowski Leszek Czarny, któremu Tatarzy pogonili kota, pozwolił mieszkańcom otoczyć miasto murami obronnymi.
1320 r. – po raz pierwszy w Krakowie odbyła się koronacja króla polskiego, został nim bardzo niski (z oszczędności – słynne krakowskie centusiostwo) Władysław Łokietek; od tej pory stał się Kraków miastem koronacji.
1364 r. – król Kazimierz Wielki w szale reformatorskim założył z rozpędu Akademię Krakowską, pierwszy polski uniwersytet, wmawiając nieszczęsnemu ludowi pęd do wiedzy.
1400 r. – król Władysław Jagiełło, nie mając wyjścia, musiał spełnić ostatnie życzenie swej zmarłej żony, królowej Jadwigi, więc odnowił uniwersytet, który z czasem przybrał nazwę Uniwersytetu Jagiellońskiego.
1525 r. – na krakowskim Rynku odbył się słynny hołd pruski, czyli rzucenie Krzyżaków na kolana.
Począwszy od 1596 r., a skoczywszy w 1609 r. – król Zygmunt III Waza w wyniku nieudanych eksperymentów alchemicznych stracił rozum (przejściowo) i przeniósł (na stałe, ale etapami) rezydencję z Krakowa do Warszawy.
1794 r. – naczelnik Tadeusz Kościuszko, wybierając sobie do tego celu najlepsze miejsce – krakowski Rynek, złożył przysięgę, że będzie ze wszystkich sił walczył o wolność Polski rozdrapywanej przez zaborców: Rosję, Austrię i Prusy.
1914 r. – z Krakowa (a skąd by!) wyruszyła Kompania Kadrowa, wysłana przez Józefa Piłsudskiego w celu wyzwolenia Polski spod rosyjskiego zaboru przy okazji wybuchu I wojny światowej.
1945 r. – podczas II wojny światowej Niemcy zmykali z Krakowa przed Rosjanami na łeb na szyję tak szybko, że nie zdążyli zniszczyć miasta, choć mieli na to ochotę.
1979 r. – zaginiony rok wcześniej wadowicki krakus, Karol Wojtyła, pod przybranym imieniem Jana Pawła II przybył do Krakowa z okazji swojej pierwszej papieskiej pielgrzymki do ojczyzny.
2005 r. – oprócz Rzymu Kraków, jak przystało na „Rzym Północy”, zgromadził największą liczbę wiernych, opłakujących zmarłego Jana Pawła II.
